Namaszczenie chorych
Sakrament namaszczenia chorych jest jednym z siedmiu sakramentów Nowego Testamentu, ustanowionym przez Chrystusa, naszego Pana. Wspomina o nim św. Marek (Mk 6, 13), lecz poleca go wiernym i ogłasza Apostoł Jakub, brat Pana. Mówi on:
„Choruje ktoś wśród was? Niech wezwie kapłanów Kościoła i niech modlą się nad nim namaszczając go olejem w imię Pańskie. Modlitwa płynąca z wiary wybawi chorego i ulży mu Pan. A jeśliby był w grzechach, będą mu odpuszczone”. (Jk 5,14—15).
Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskiwać zdrowie, jeżeli jest to pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty.
Sprawowanie tego sakramentu polega na tym, że kapłan po włożeniu rąk na głowę chorego, modląc się z wiarą namaszcza jego czoło i dłonie poświęconym olejem.
Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub podeszłego wieku. Sakrament ten można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej samej choroby nastąpiło poważne pogorszenie. Najbliżsi powinni zachęcać tych członków swojej rodziny, którzy znajdą się w takiej sytuacji, do przyjęcia tego sakramentu. Należy wystrzegać się złego zwyczaju odkładania przyjęcia tego świętego znaku.
W razie potrzeby można o każdej porze poprosić kapłana do chorego.
Systematyczną opieką duszpasterską otaczam chorych, którzy o to poproszą, odwiedzając ich co miesiąc. Chorzy mogą wtedy przystąpić do sakramentu pokuty, przyjąć sakrament namaszczenia oraz Komunię Świętą. Chorych odwiedzam w pierwsze piątki miesiąca o godz. 9.00.